Cukrzyca to olbrzymi problem epidemiologiczny, dotykający około 7 proc. społeczeństwa. (O niepokojącym wzroście liczby zachorowań mówi kierownik Kliniki Chorób Wewnętrznych, Endokrynologii i Diabetologii Centralnego Szpitala Klinicznego MSWiA w Warszawie prof. dr hab. n. med. Edward Franek – główny ekspert zespołu Departamentu Analiz i Strategii Ministerstwa Zdrowia zajmującego się analizą problemu zdrowotnego: cukrzycy).
Pod nazwą cukrzyca ukrytych jest wiele chorób o różnym przebiegu klinicznym, których wspólnym objawem jest zwiększone stężenie cukru. Cukrzyca jest trudnym do rozwiązania problemem zdrowotnym, wynikającym przede wszystkim z jej przewlekłego charakteru.
Wieloletnie zmaganie się z cukrzycą, zmęczenie chorobą powoduje często utratę zainteresowania kontrolą leczenia. Progresywny charakter choroby, zbyt późna reakcja na pogorszenie stanu lub brak dalszych możliwości zmiany leków ( bo chory dostał wszystko co było możliwe) również wpływa negatywnie na wyrównanie metaboliczne, a to z kolei zwiększa częstość powikłań ( badane były powikłania: sercowo-naczyniowe, oczne, nerkowe, neuropatie, stopa cukrzycowa).
Odsetkowa liczba chorych na cukrzycę, u których powikłania występowały w badanym czasie jest względnie stała. Niestety istnieje grupa chorych, którzy nie pojawiają się u lekarza i nie biorą żadnych leków. Zdarzają się chorzy, którzy przerywają farmakologię po dwóch, trzech latach leczenia. Musimy pamiętać, że cukrzyca nie daje dolegliwości bólowych, a powikłania pojawiają się w perspektywie kilku lat. Często dopiero skutki nieleczonej choroby skłaniają pacjentów do wizyty u lekarza.
„…Raport opracowany przez zespół do spraw cukrzycy wykazał, że spada liczba wizyt diabetologicznych. Na ten stan może wpływać zarówno niedostateczna liczba diabetologów, nieopłacalność porad, jak i zbyt niskie limity ustalone na ten rodzaj świadczeń… Ważny jest dostęp do edukacji i specjalisty blisko miejsca zamieszkania… Edukacja pacjentów powinna się odbywać nie tylko w opiece specjalistycznej, ale także na poziomie POZ, co obecnie nie zawsze ma miejsce… Faktem jest, że edukacja, obok leczenia farmakologicznego, to bez wątpienia jeden z najważniejszych elementów terapii. Efekt leczenia zależy od pacjenta: jego stylu życia, stosowanej diety, utrzymywania prawidłowego BMI oraz aktywności fizycznej…„.
W początkowej fazie leczenia chorzy są pełni entuzjazmu do wprowadzania zmian w sposobie życia. Często ten zapał słabnie po dwóch, trzech latach trwania cukrzycy. Część chorych ma kłopoty z prawidłowym prowadzeniem insulinoterapii. Żeby edukacja była skuteczna, powinna być powtarzana.
„…Nie jesteśmy w stanie na początku choroby przewidzieć, u którego chorego rozwiną się powikłania. Dlatego dostęp do diabetologa i edukacji powinni mieć wszyscy zdiagnozowani chorzy… … powinno być w tym celu zatrudnionych około 45 tys. edukatorów… … w katalogach świadczeń powinna znaleźć się diabetologiczna porada edukacyjna. Pewnym krokiem naprzód jest wprowadzenie finansowania przez NFZ diabetologicznej porady pielęgniarskiej. Pamiętać należy, że zwiększenie wydatków na właściwą edukację i efektywne leczenie teraz, powinno skutkować zmniejszeniem wydatków w przyszłości.„
Źródło: Puls Medycyny
https://pulsmedycyny.pl/o-efektach-prac-zespolu-ds-cukrzycy-w-departamencie-analiz-i-strategii-mz-mowi-prof-dr-hab-n-med-edward-franek-987062
Obraz Steve Buissinne z Pixabay
