Spis treści
Charles Herbert Best – fizjolog kanadyjski, najmłodszy ze współodkrywców insuliny, urodził się 27 lutego 1899 r. w West Pembroke w Maine w Stanach Zjednoczonych. (Jego rodzice; Luella Fisher Best i Herbert Huestis Best – lekarz, byli obywatelami Kanady z Nowej Szkocji). Po ukończeniu szkoły średniej w 1915 r. Best przeniósł się do Toronto, krótko uczęszczał do Harbord Collegiate, a następnie rozpoczął studia licencjackie na Uniwersytecie.
W 1918 r. zaciągnął się do armii kanadyjskiej (siedemdziesiątej baterii artylerii konnej) w Petawawa w Ontario, a następnie za granicą w Walii do drugiego kanadyjskiego batalionu czołgów. Wrócił do Toronto w 1919 r. aby ukończyć studia licencjackie na kierunku fizjologii i biochemii.
O tym, jak Charles Best trafił do zespołu Frederica Betinga.
W lipcu 1920 roku Best zaręczył się z Margaret Hooper Mahon na farmie swojego przyjaciela i kolegi z klasy, Edwarda Clarka Noble’a. Dwaj przyjaciele pracowali jako asystenci naukowi pod nadzorem profesora JJR Macleoda. Wiosną 1921 r. Best and Noble ukończyli kurs fizjologii i biochemii. Obaj mężczyźni mieli rozpocząć studia magisterskie na Uniwersytecie w Toronto w następnym roku. Profesor Macleod zaoferował im możliwość spędzenia części lata na pracy z dr Frederickiem Bantingiem, przy eksperymentach na zdegradowanych psach. Podobno żaden ze studentów nie miał ochoty uczestniczyć w tym projekcie i ostatecznie ciągnęli losy. Pecha miał 22-letni Charles Best. Nie minęło wiele czasu, by okazało się, że był to najszczęśliwszy pech w jego życiu. Noble miał zastąpić Besta w lipcu, ale zgodzili się, że Best, który osiągnął biegłość chirurgiczną w wymaganych operacjach, pozostanie do końca lata. Odkrycia dokonane w laboratorium podczas lata w 1921 r. określiły przyszły przebieg kariery Besta. Jako 22-letni student medycyny na Uniwersytecie w Toronto pracował jako asystent chirurga dr Fredericka Bantinga i przyczynił się do odkrycia hormonu trzustkowego insuliny, co doprowadziło do skutecznego leczenia cukrzycy.
Rodzina
We wrześniu 1924 roku Best poślubił Margaret Hooper Mahon (1900 – 1988). Mieli dwóch synów. Jeden syn Henry Bruce był cenionym historykiem, a później został prezydentem Laurentian University w Sudbury w Ontario. Drugi syn Besta, Charles Alexander, był kanadyjskim politykiem i genetykiem.
Kariera
W 1925 roku ukończył szkołę medyczną z wyróżnieniem, zdobywając stypendium. W tym samym roku Best z żoną wyjechali do Londynu. gdzie Best podyplomowo pracował pod nadzorem Henrego Halleta Dale’a, dyrektora Narodowego Instytutu Badań Medycznych w Londynie. W 1928 roku Best otrzymał tytuł doktora habilitowanego. Państwo Best wrócili do Toronto. Best został Kierownikiem Wydziału Fizjologii Uniwersytetu na stanowisku pozostawionym przez Macleoda i z jego polecenia. Best kontynuował badania fizjologicznego działania insuliny i kierował zespołami badającymi odkrycie histaminy i choliny. W 1929 r. zebrał zespół do badań nad oczyszczaniem heparyny. Heparyna, antykoagulant krwi, została odkryta w 1916 roku na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa (w Baltimore, w Stanach Zjednoczonych), ale pozostawała toksyczna, dopóki Best i jego współpracownikom nie udało się opracować oczyszczonego ekstraktu heparyny bezpiecznego do stosowania u ludzi. W 1935 r. heparyna była testowana chirurgicznie w Toronto. Była dostępna na dużą skalę. Żadna z przeprowadzonych dziś operacji na otwartym sercu ani przeszczepy narządów nie byłyby możliwe bez heparyny.
W 1939 r. Best dołączył do działań wojennych, inicjując kanadyjski projekt surowicy krwi, który produkował wysuszoną ludzką surowicę do celów wojskowych. W 1942 r. został mianowany dyrektorem medycznej jednostki badawczej Królewskiej Kanadyjskiej Marynarki Wojennej na stanowisku chirurga, w randze porucznika. Pełniąc tę funkcję rozpoczął studia nad widzeniem w nocy, chorobą lokomocyjną, odżywianiem i innymi warunkami wpływającymi na personel marynarki na morzu. W 1943 r. Best został awansowany na kapitana chirurga. Po wojnie ponownie skupił się na cukrzycy. Kierował zespołem badawczym poszukującym metody stymulowania wysepek Langerhansa do produkcji insuliny u pacjentów z cukrzycą, a także organizował grupy wsparcia i programy edukacyjne dla diabetyków. W 1940 roku Banting i Best zostali honorowymi prezydentami nowo utworzonego Amerykańskiego Towarzystwa Diabetologicznego. Best został także honorowym prezesem Międzynarodowej Federacji Diabetologicznej i Kanadyjskiego Towarzystwa Diabetologicznego.
W latach pięćdziesiątych, w uznaniu wkładu Besta w kanadyjskie badania naukowe, Uniwersytet w Toronto opracował plany budowy Instytutu Charlesa H. Besta. Budynek wzniesiono w 1953 r. obok Instytutu Bantinga. W latach pięćdziesiątych podręczniki Besta, napisane wspólnie z Normanem Burke Taylorem, były drukowane i stosowane (Ciało ludzkie i jego funkcje, Fizjologiczne podstawy medycyny, Praktyka i żywe ciało).
Był naukowym ekspertem przy Międzynarodowej Organizacji Zdrowia. W 1967 roku został odznaczony Orderem Kanady.
W 1965 r. po ciężkiej chorobie Best wycofał się ze stanowiska uniwersyteckiego. W latach 1971–1972 wraz z żoną uczestniczył w wydarzeniach z okazji pięćdziesiątej rocznicy odkrycia insuliny, prowadząc wykłady i biorąc udział w uroczystościach w różnych częściach świata. Zmarł w szpitalu w Toronto 31 marca 1978 roku, tydzień po usłyszeniu wiadomości, że jego najstarszy syn uległ zawałowi serca. Miał 79 lat. Jest pochowany na cmentarzu Mount Pleasant w Toronto niedaleko Sir Fredericka Bantinga.
W 1994 roku Charles Herbert Best został wprowadzony do Kanadyjskiej Galerii Sław Medycznych, a w 2004 roku do Galerii Sław Wynalazców.
